چند شعر در مدح و منقبت امام موسی بن جعفر علیه السلام

چند شعر  در مدح و منقبت  امام موسی بن جعفر علیه السلام

 

بسم الله الرحمن الرحیم
اللهم صل على محمد وآل محمد
یامخلص الشجر من بین رمل وطین وماء
ویامخلص اللبن من بین فرث ودم
ویامخلص الولد من بین مشیمة ورحم
ویامخلص النار بین الحدید والحجر
ویامخلص الروح بین الاحشاء والأمعاء
خلصهم من أیدی الظالمین
یا أحکم الحاکمین

ای حجت داور موسی بن جعفر آه موسی بن جعفر        گل یاس پرپر  موسی بن جعفر آه موسی بن جعفر

اشکم گره خورد   با سوز و آهت

زندان بغداد        شد قتلگاهت

باب الحوائج موسی بن جعفر...

 ای حریم عشقت   قبله حاجات آه قبله حاجات                زندان شد برایت طور مناجات آه طور مناجات

بر پیکر دین         سرّ الحیاتی

ذکرت چو مادر     عجّل وفاتی

باب الحوائج موسی بن جعفر...

با غم تو داریم ناله شبگیر آه ناله شبگیر                           خون گردیده جاری از غل و زنجیر آه از غل و زنجیر

روزه بودی و        دل پرشرر بود

افطارت هر شب     خون جگر بود

باب الحوائج موسی بن جعفر...

سندی بی حیا بر تو جفا کرد آه بر تو جفا کرد                   زندان هارون را کرببلا کرد آه کرببلا کرد

غم شد آغشته        با جان و روحت

آهن کجا و           پای مجروحت

باب الحوائج موسی بن جعفر...

بابا رضا به گوشه زندان خوش آمدی

بر دیدن پدر تو پسر جان خوش آمدی

زندان کجا مدینه کجا و تو در  کجا

مهمان من به گوشه زندان خوش آمدی

زنجیر و بند کین سرو سامان من بود

امشب مرا بر این سرو سامان خوش آمدی

بر لب رسیده جانم  واز دیده رفته نور

نورم به چشم و بر لبم ای جان خوش امدی

کنون که گوشه ی زندان به بند زنجیرم                خدا گواست چو زهرا ز زندگی سیرم

 شبیه مادر مظلومه تا ورود اجل                           دو دست بسته ی خود سوی آسمان گیرم

 شکسته پا و کمان قد ، رسیده جان به لبم   شکنجه های عدو کرده اینچنین پیرم

 ز تار کعب نی و پود تازیانه ی کین                             به باغ یاس ولایت ، بنفشه تصویرم

 عدو بدون جهت ناسزا به من می گفت                         اگر چه گفته خدا از تبار تطهیرم

 زجانب من خسته به دخترم گویید                          اسیرِ سلسله ها نِی ، اسیر تقدیرم

 رضا بیا که نگاهم به چار چوب در است                        بیا که کنج قفس بی شکیب می میرم

 به یاد کرب و بلا بی قرار می گریم                           به یاد حنجر شش ماهه و پَرِ تیرم

 به یاد ساقی بی دست و مشک علقمه ام                 به یاد راس جدا از جفای شمشیرم

ندارد کس در این عالم دل زاری که من دارم

 ندارد سینه‏ ای آه شرر باری که من دارم

 ندیده هیچ مظلومی چنین ظلمی که من دیدم

 ندارد چشم گردون چشم خونباری که من دارم

 ندارد هیچ زندانی نگهبانی که من دارم

 ندارد کس بعالم خصم خونخواری که من دارم

 شب و روزم بود یکسان ز تاریکی این زندان

 ندیده دیده گردون پرستاری که من دارم

 ندارد محرم رازی بجز این کنده و زنجیر

 ندیده دیده گردون شب تاری که من دارم

 بگیرم روزه و ذکر خدا هر دم به لب دارم

 نباشد روزه داری را چو افطاری که من دارم

 از این ظلمی که هارون می ‏کند بر من خدا داند

 کسی باور ندارد چشم خونباری که من دارم

چشم گردون در عزای موسى جعفر گریست

 دیده ی خورشید بر آن ماه خوش منظر گریست

 گر چه او پروانه ی حق بود اما همچو شمع

 در مناجاتش ز هجر دوست پا تاسر گریست

 ژرف زندان بهر او معراج قرب دوست بود

 عاشق صادق ز هجران رخ دلبر گریست

 گه به یاد مادرش زهرا فغان از دل کشید

 گاه بر مظلومی شیر خدا حیدر گریست

 او که خود مظلوم و در بند ستمگر بود اسیر

 بر غریبی شهید کربلا یک ‏سر گریست

 دیده ی عشاق از داغ امام عاشقان

 در دل صحرای غم یک آسمان اختر گریست

 حضرت معصومه زین ماتم فغان از دل کشید

 در مدینه از غم مرگ پدر دختر گریست

 در عزای ناخدای فلک تسلیم و رضا

 پور دلبندش رضا در موج غم گوهر گریست

بارالاها سیر شد از زندگانی جانم امشب

 تنگ گردیده دلم از دوری طفلانم امشب

 چهارده سال است بی جرم و گنه زندانیم من

 کن خلاصم دیگر از این گوشه ی زندانم امشب

 باز کن زنجیر از پایم مسیب طی شد عمرم

 گوشه ی زندان من بی کس بتو مهمانم امشب

 رو صبا اندر مدینه خواهرم معصومه را گو

 جان بابا از فراق روی تو گریانم امشب

 من که می ‏میرم رضا جان گر بیایی گر نیایی

 می ‏کشد هجر توام آخر تو را میدانم امشب

 این چه زهری بود هارون بر من دور از وطن داد

 کز شرارش بر سما شد ناله و افغانم امشب

 می‏ شوم راحت ز رنج و محنت دنیای فانی

 گر روم (تابع) به جنت در بر جانانم امشب

من در این کنج قفس غوغای محشر می ‏کنم

 پیروی از مادرم زهرای اطهر می‏کنم

 کاخ استبداد را بر فرق هارون دغل

 واژگون با نعره ‏ی اللّه اکبر می‏کنم

 تا زند سیلی به رویم سندی از راه ستم

 یاد سیلی خوردن زهرای اطهر می ‏کنم

 گر چه در قید غل و زنجیر می‏ باشم ولی

 استقامت در بر دشمن چو حیدر می ‏کنم

 گر ز پا و گردنِ رنجور من خون می‏ چکد

 یاد میخ و سینه‏ ی مجروح مادر می ‏کنم

 موسی شدی که معجزه ای دست وپا کنی
راهی برای رد شدن قوم، وا کنی

زنجیر های زیر گلویت مزاحم اند
فرصت نمی دهند خودت را دعا کنی

در یک بدن بجای همه درد می کشی
می خواستی تمام خودت را فدا کنی

وقت اذان مغرب این تازیانه هاست
وقتش رسیده است که افطار وا کنی

مثل علی عروج نمازت امان نداد
فکری به حال فاصله ی ساق پا کنی

عیسی مسیح من به صلیبت کشیده‌اند
اینگونه بهتر است خدا را صدا کنی

حالا میان قحطی تابوت های شهر
باید به تخته های دری اکتفا کنی

آهسته گذارید روی تخته تنش را
تا میخ اذّیّت نکند پیرهنش را

اصلاً بگذارید رویِ خاک بماند
زشت است بیارند غلامان بدنش را

این ساق ِبهم ریخته کِتمان شدنی نیست
دیدند روی تخته ی در ، تا شدنش را
 
این مرد الهی مگر اولاد ندارد
بردند چرا مثل غریبان بدنش را

این مرد نگهبان که حیا هیچ ندارد
بد نیست بگیرد جلوی آن دهنش را

این هفت کفن روضه ی گودال حسین است
ای کاش نیارند برایش کفنش را

نه پیرهنی داشت حسین نه کفنی داشت
مدیون حصیرند مرتب شدنش را
***علی اکبر لطیفیان***

بیهوده قفس را مگشایید پری نیست

جز مُشتِ پری گوشه ی زندان اثری نیست

در دل اثر از شادی و امّید مجویید

از شاخه ی بشکسته ی امّید ثمری نیست

گفتم به صبا دردِ دل خویش بگویم

امّا به سیه چال ، صبا را گذری نیست

گیرم که صبا را گذر افتاد ، چه گویم؟

دیگر ز من و دردِ دل من خبری نیست

امّید رهایی چو از این بند محال است

ناچار بجز مرگ، نجاتِ دگری نیست

ای مرگ کجایی که به دیدار من آیی

در سینه دگر جز نفس مختصری نیست

تا بال و پری بود قفس را نگشودند

امروز گشودند قفس را که پری نیست

پیراهن تو بوی گل یاس می دهد
بوی علیُّ و مادر احساس می دهد

مانده هنوز خون تو بر آن به جا حسین
خونی که بوی روضه ی عبّاس می دهد

من تشنه ی وصال تو هستم نه جام آب
زرگر کجا به جای مس الماس می دهد؟!

الماس تکـِّه تکـِّه ی من خاک کربلا
نورت به هر حسینیِّه ای پاس می دهد

اجر کسی که گریه به تو کرده را خدا
با دست نیمه جان به دستاس می دهد

تنها دعای زینب تو لحظه ایست که
مهدی جواب ضربه ی آن داس می دهد
---------------------------
من از روئیدن خار سر دیوار دانستم
که ناکس کس نمی گردد بدین بالا نشینی ها!